روزنامۀ زندگی

جای دوری نمی‌رویم مصداق این مطلب من و شمایی هستیم که با این پدیده بی تفاوت برخورد می‌کنیم و آن را عادی می‌پنداریم و خود نیز گاهی از آن مبرا نیستیم. بد قولی عدم وفای به عهد است در مسیر تلف کردن سرمایه‌های دیگران خواه این سرمایه اموالش باشند یا وقتش و یا حتی احساسش. و اما من تنها یک پیام از انسانهای بد قول دریافت می‌کنم و آن اینست که ایشان من را جدی نمی‌گیرند و ارزشی برایم قائل نیستند و فکر نمی‌کنم توهینی بدتر از این کار وجود داشته باشد. مهم نیست چقدر بهانه‌های منطقی بتراشند اتفاقا هر چه دلیل بیاورند بیشتر زشتی کارشان مشخص می‌شود. گفتن جملاتی مثل اینکه گرفتاری پیش آمد، آنقدر سرم شلوغ بود که یادم رفت و ... این احساس بد را در شما بوجود می‌آورد که شما یک انسان بیکار، بدون مشکل، ساده لوح و احمق هستید. اصلا در بین ما ایرانیها بد قولی نوعی باکلاسی ست مثل خیلی از صفات زشت دیگر. بدانیم که این صفت کاملا آموختنی ست و هیچ انسانی اینگونه به دنیا نمی‌آید.